Poetyckie podróże z ukulele

Ed Sheeran na dzień dobry :P

Hej wszystkim!

Czuję się zobowiązana coś napisać, bo za chwilę (dosłownie... ) znowu wyjeżdżam, a poza tym trzeba trochę nadrobić długą nieobecność :) Cieszę się że są osoby, które ciągle tu zaglądają, dziękuję Wam!

Mam dla Was *blaski chwały, werble budujące napięcie* opowiadanie! Co prawda zadanie domowe, ale bardzo miło się je pisało. Inspiracją był wiersz Gałczyńskiego "Rozmowa liryczna". Zapraszam do czytania :)

Ona i On

On trochę nieśmiały, ale z duszą poety, rozwichrzonymi blond włosami i trochę jakby za dużym nosem. Ona delikatna, lecz z buntowniczą naturą, o włosach ciemnych jak noc i błyszczących oczach.
On - dżentelmen. Otwiera przed nią drzwi na dach i delikatnie się uśmiecha. Ona odgarnia kosmyk włosów za ucho i patrzy mu głęboko w oczy, jakby mogła wyczytać w nich jego najgłębsze myśli. On bierze ją za rękę i powoli prowadzi do krawędzi, by miała czas na przezwyciężenie lęku wysokości. Ona stąpa spokojnie, spoglądając na niego zza okrągłych okularów. Stają razem pod ciemnym niebem, zapatrzeni nie w gwiazdy, lecz w siebie.
- Kocham cię - mówi on po chwili milczenia. Ciepły, nieco zachrypnięty głos próbuje oddać wszystkie kłębiące się myśli i uczucia w dwóch prostych słowach.
- Powiedz mi, jak mnie kochasz - prosi ona, nie odrywając od niego wzroku.
- Powiem. 

W jego głowie układają się wszystkie jej obrazy. Jej, najpiękniejszej. Ciepły głos szuka słów by wypowiedzieć je wszystkie, tak dobrze zapisane w pamięci.

- Więc? - dopytuje ona.
- Kocham cie w słońcu. I przy blasku świec. 

Kocham cię w kapeluszu i w berecie. 

W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie. 

W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach. 

I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona. 

I gdy jajko roztłukujesz ładnie - 

nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie. 

W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku. 

I na końcu ulicy. I na początku. 

I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz. 

W niebezpieczeństwie. I na karuzeli. 

W morzu. W górach. W kaloszach. I boso. 

Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą. 

I wiosną, kiedy jaskółka przylata. 

Ona zamyka oczy. Na jej ustach zakwitł delikatny uśmiech. Przez chwilę jakby zatrzymuje słowa w pamięci.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy - zakręcił nią i przytulił znów do siebie - gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham cię jak wesoły ogień. Blisko, przy twoim sercu - objął ją ramionami. - Koło niego. A za oknem śnieg...
Pocałował ją długo, delikatnie. Ona czuła się bezpiecznie. On czuł, ze naprawdę ją kocha.
- Wrony na śniegu - wyszeptał jeszcze w jej włosy.

Miłego dnia, do zobaczenia za tydzień, kiedy wrócę do domu :)